DUYDUM Kİ...

   Duydum ki beni merak edenleriniz olmuş. Nasıl duymayayım? Banu Facebook'ta öyle bir bağırmış ki duymamak mümkün değil:)))
   Haklısınız blogu çok ihmal ettim. Facebook hastalığına tutuldum:))) Orası çok eğlenceli.
  Aslını isterseniz, elimden doğru dürüst bir iş çıkmadı ki geleyim buraya.
  Bilenleriniz var ancak bilmeyenleriniz için yazayım. Ben son üç senedir evden çıkmamacasına Alzheimer hastası ve devamlı yatar durumda olan anneme bakıyorum. Son günlerde bir yoğun bakım maceramız oldu. Kan değerlerini düzeltip, burnundan beslenmesi için tüp takıp durumunu düzelttiler. Ancak evdeyken sadece bir kalçasında olan yatak yarası hastanede sırtında da açılmış. Antibiyotik ishal yapmış. Heryeri pişmiş. Şimdi yine evde bakıma devam ediyorum. Burundan beslemek çok iyi oldu zira yediremediğim için bitkin düşmüştü. Ağzını açtıramıyordum. Sıvı gıdaları pipetle çekecek bile gücü kalmamıştı.Şimdi gayet güzel besliyorum. Ancak yaralar benim başa çıkabileceğim gibi değil maalesef. Antibiyotiğe ara verip ishalini ve pişiklerini düzelttim ama sırtında ve kalçasındaki resmen yanardağ krateri gibi oyuk yaralarla cebelleşiyorum. Büyümelerine engel olmak için uğraşıyorum. Kızım GATA'da bu işi bilen bir doktordan ilaçlar getirdi. Onlarla pansuman yapıyorum. Günler geçip gidiyor.
  Güzel birşeyler yazabilmeyi çok isterdim ama maalesef durumum budur.
 

 Sevgili bir arkadaşa minik bir hediye yaptım.

Evde bulduğum bir demet çiçeği tokalara taktım.

 Başka da birşey yaptım mı, inanın hatırlamıyorum. Yapsaydım resimlerini çekerdim herhalde.Şu anda da mavi yünden eşarp örüyorum. 15 gündür sürünüyor elimde:) Kimbilir ne zaman biter.
 Sağlığımı sorarsanız iler tutar yerim yok. Tepen ayağa her yanımda bir dolu ağrı sızı. Yaşıyoruz işte.
   Hepinize sağlıklar dilerim.