PAŞALARIN PAŞASI

Okuyanlar belki hatırlar iki yıllık kedi maceramızı.
Hamile olduğunu görüp beslediğimiz Annecik, yavrularını bizim evde büyüttükten sonra, eğitimlerini tamamlayıp, 4 ay sonra evimizi ve yavrularını terk etmişti. Komşu çocuklarından öğrendiğime göre üzerine iki kez daha doğurmuş ve bütün yavruları ölmüş. Son yavrusu da öldükten sonra perişan, yürüyemez halde geldi kapıya. Hemen veterinere götürüp kısırlaştırdık. Şimdi topaç gibi maşallah. Ancak sokak kedisi olduğu için evde kalmak istemiyor. Gelip, içeri girip mamasını yiyip gidiyor.

 Üç yavrusundan ilk önce motosiklet çarptığı için beyin travması geçiren Recep gitti 8 aylıkken.(Ortadaki)
Aynen Recep Tayyip gibi yürüdüğü için bu adı vermiştik. Onu yaşatmak için ne çok çabalamış, ne üzüntüler çekmiştik. Sonunda bir gözünün hafif kayması dışında tamamen iyileşmişti. Ama o bir gece yarısı gitti ve gelmedi. Günlerce yolunu gözlediken, sokakta her benzeyen kedinin peşinden koştuktan sonra ümidimizi kestik.
İkinci yavru Paspas  ki bu ismi komşu kızları takmıştı, en güçlü ve iri olanlarıydı.(Soldaki)  Anne en çok onunla ilgilenmişti. Bahçede en çok ona öğretiyordu herşeyi. Paspas'ta bir gece gitti ve dönmedi. Artık o kadar çok beklemedik. Biliyorduk ki sağ olsalar muhakkak dönerlerdi.
Geriye sadece Paşa'mız kaldı. O da hergün dışarı çıkıyor ve gözümüzü yollarda bırakıyor. O en güzel yavruydu, hâlâ çok güzel. Dişi olmalıymış. Bir balerin edâsıyla ayaklarını V şeklinde basarak yürüyor, oturuyor.
Bakar mısınız güzelliğe? Sesi de incecik. Miyav yok, mik mik var.

Veee... Paşanın dışında bir de bu var.

Bu beni öldürecek. Nereden geldiyse geldi kapımızın önüne konuşlandı. Hep orada oturup içeriye bakıyor. Yemeğini veriyorum, suyu her daim hazır. Ye, iç, git değil mi? Yok , gece gündüz tel kapının arkasından içeriye bakıyor.Dikkatimizi çekmek için yapmadığı yok. Her akşam bir hediyesi var kesin. Hangi arada yakalıyorsa, çekirge, süleymancık, kelebek, yavru yılan , fare . Bir de şirret, küçücük hâliyle mıntıkasına kimseyi yaklaştırmıyor. Paşa ile Annecik etrafından zar zor dolaşıp giriyorlar içeri. Pek de çirkin.Öyle alacalı bulacalı ki gözleri nerde burnu nerde belli değil. Sarı, kahverengi, beyaz, tekir her renk var üzerinde.Bu nedenle ben ona ''Sîmâsız'' adını taktım, Ama bu onu da sevmemize hiç engel değil.Biraz okşayacak olsan hemen yatıyor arka üstü. Bahçede hep ayaklarımızın arasında. Samimiyet sonsuz.
Yarın, öbürgün şiddetli yağmurlarımız başlayınca ne olacak bilmiyorum. Kapıyı yüzüne nasıl kapatacağız? Girişimizden önce kapalı bir merdiven altı var mamalarını oraya koymaya başladım, alışsın da yağmurda soğukta oraya sığınsın diye.
Yandım ben yandım. Sığdıramayız eve iki kedi. Zira Paşa erkek, Simâsız dişi:)))