19 MAYIS

  Gençken, sabah uykularından ayılmayı hiç sevmediğimden bayramlardan nefret ederdim. Annem öğretmen olduğu için de metazori bütün törenlere katılırdım. Üşürdüm, acıkırdım. Mikrofonlar inlediği için hiçbir şey anlaşılmayan konuşmaları öğretmenlerin''susun'' îkazları arasında dinliyormuş, anlıyormuş gibi yapardım. Ama bu sıkıntılarım törendeki vazifemi yapma zamanına kadar sürerdi. O an geldiğinde kendimi âdetâ törenin tek yıldızı gibi hisseder yürüyüşse yürüyüş, danssa dans, yapar eve mutlu ve yorgun dönerdim. Hangimizin birikmiş bayram anıları yoktur ki?
  Şimdi düşünüyorum da, ben öğretmen çocuğu olduğum için kaçamasamda çoğu öğrenci bu törenlere katılmazdı. Ya belirli sınıflar, ya boy pos bakımından uygun olanlar, sağını solunu karıştırmayanlar (!) gibi bir seçim sonrası katılınırdı. Katılmak istemeyen ne yapar eder bir yolunu bulur kaçardı.Hâlâ bütün çocukların katıldığını sanmıyorum. Öyle olsa ne stadyumlar yeter ne de caddeler, yollar.
  Çocuklar üşüyormuş, dersler aksıyormuş. Her sene aksadı. Öğretmen, doktor, mühendis, polis olmak isteyenler bu törenler yüzünden olamadılar mı? Çocuklar devlet büyükleri gelecek diye yol kenarlarına dizilip saatlerce beklediklerinde daha mı az üşüdüler?
  Söylemeye söylemeye marşları unuttuk.Çocuklarımız İstiklal Marşı'ndan başka marş bilmiyor.
Şimdi 19 Mayıs törenleri kaldırılacakmış. Biz sizin kaldırmak istediğiniz,  varlığını küçülte küçülte yok etmek istediğiniz şeyin ne olduğunu çok iyi biliyoruz. Külâhıma anlatın.

                                                                          1968 Uşak